Για όσα γράφτηκαν, ειπώθηκαν κι έμεσε η media-κή «πραγματικότητα» της Ελλάδας, μια έν-λογη αντίδραση στην «υπόθεση Βούλας Παπαχρήστου»

τάδε έφη SKY, στο JUNGLE-Report,
την Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012

«Από τα μύρια δεινά στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το γένος των αθλητών. Δεν γνωρίζουν, ούτε μπορούν να ζουν σωστά… Σοφούς και ικανούς ανθρώπους πρέπει να τιμούμε με στέφανο, ηγέτες σώφρονες και δίκαιους, ανθρώπους, που ο λόγος τους αποτρέπει διχόνοιες κι εξεγέρσεις. Αυτά μόνο έχουν αξία για την πόλη και όλους τους Έλληνες.»

Ευριπίδης (Nauck, Αποσπάσματα, Darmstadt 1951, σ. 115-116).

Δεν πρόκειται ούτε για «ατυχή δήλωση» του μεγάλου τραγικού, ούτε για σχόλιο από το παρελθόν πάνω στο  «ατυχές»  tweet που «δεν εκφράζει την ίδια αλλά είναι ένα, ανεκδοτολογικού χαρακτήρα σχόλιο» της Βούλας Παπαχρήστου, ούτε για την σκληρή περιγραφή μίας πραγματικότητας. Αποτελεί ένα σχόλιο (ένα tweet του Ευριπίδη θα λέγαμε σήμερα) που εκφράζει το πόσο πρέπει να ξεπεράσει το ζώο τον άνθρωπο, στο συνολικό ισοζύγιο της ύπαρξης για να μπορεί κανείς να τηρεί ως αυτοσκοπό την παραίνεση «citius, altius, fortius». Αλλά αυτό είναι ένας μοντέρνος  βαρβαρισμός, μία βεβήλωση του ιερού κανόνα που θέλει τον πρωταθλητή να τα παίρνει όλα, με τίμημα την αποβολή της ανθρωπιάς από το σώμα και την ψυχή του. Είναι μία μη politically correct θέση, τόσο όσο και το ίδιο το tweet της αθλήτριας  Παπαχρήστου, το σχετικό με κουνούπια και αφρικανούς, όπως το αντιλαμβάνονται κάποιοι στα έλη του μυαλού τους.

…αν ήξερες και πώς να σηκωθείς, θα περιέσωζες όποια ευπρέπεια… Μα, εκλιπαρώντας αφού βαρβάρισες, την ξοδεύεις!

Από την αρχαιότητα, είναι γεγονός πως οι αγώνες δεν πρόβαλλαν τον αθλητισμό. Αυτό που ήταν ζητούμενο ήταν ο πρωταθλητισμός. Είτε κάποιος κέρδιζε έναν κότινο είτε μία γενναία χορηγία, του Διονυσίου του Β τότε ή της Adidas σήμερα, η θυσία που έπρεπε να κάνει ήταν η ίδια του η ψυχή, να θυσιάσει αυτό ακριβώς που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα. Ο σκοπός ήταν να γίνει δυνατός σαν ταύρος, γρήγορος σαν τσιτάχ, αλτικός σαν ψύλλος. Να γίνει πιο άνθρωπος όμως, δεν ήταν και τόσο απαραίτητο.  Δεν απέφερε κέρδος η ανθρωπιά, η νόηση και το πνεύμα. Αντίθετα και τα τρία ήταν πάντα επικίνδυνα για τις εξουσίες. Ενώ ο πρωταθλητής προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στους ανά τα χρόνια, εξουσιαστές. Και το κυριότερο, αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για τους λαούς. Τόσο προς μίμηση της σωματικής του υπεροχής, όσο και της ολοκληρωτικής του υποταγής στην εξουσία των κατεστημένων ιδεών και πρακτικών. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα «Ολυμπιακά Ιδεώδη» με τα Ανθρωπιστικά;

Στην αλυσίδα παραγωγής υπηρετών των Ολυμπιακών Ιδεωδών και Αξιών, τελικό προϊόν αλλά και διαμεσολαβητικό μέσο είναι ο ίδια ο αθλητής – αθλήτρια. Κάτι σαν  το χρήμα στο υπέρτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ο αθλητής και πουλάει και αγοράζει. Και πουλιέται και αγοράζεται. Και προβάλει και προβάλλεται. Και κυρίως προβάλλει την κάθε λογής εξουσία, είτε οικονομική είτε πολιτική, διαμέσου της ανάδειξης του, της βράβευσης του, της κυριαρχίας του πάνω στους ανταγωνιστές του. Της εφήμερης κυριαρχίας που  κοιμίζει επαρκώς τους λαούς προκαλώντας τους μία διέγερση, μία έξαψη από την ψευδαίσθηση της «εθνικής» ανωτερότητας…

Continue reading the whole article →